Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος κάθε μέρα μετά τη δουλειά περπατούσε τον ίδιο δρόμο προς το αυτοκίνητο του. Κάθε απόγευμα που διέσχιζε το δρόμο, ένας σκύλος που φαινόταν εμφανώς επιθετικός, γάβγιζε όποτε τον έβλεπε και όταν ο άνθρωπος πλησίαζε αρκετά, ο σκύλος ξεκινούσε να τον κυνηγά, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να τρέχει φοβισμένος προς το αυτοκίνητο του.
Η ιστορία αυτή επαναλαμβανόταν για εβδομάδες. Μέχρι που μια μέρα ο άνθρωπος μπούχτισε και είπε «αρκετά με αυτή την ιστορία». Έτσι, αποφάσισε να πάρει στα χέρια του ένα τούβλο, και όταν ο σκύλος θα του είχε κοντέψει αρκετά, θα τον κτυπούσε με δύναμη.
Σχολάει λοιπόν ο άνθρωπος, παίρνει στα χέρια του ένα τούβλο και με φόβο αλλά αποφασιστικότητα ξεκινά να διασχίζει το δρόμο προς το αυτοκίνητο του. Ο σκύλος τον αντιλαμβάνεται, ξεκινά να γαβγίζει με μανία και όταν ο άνθρωπος είχε πλησιάσει αρκετά, ο σκύλος ξεκίνησε να τρέχει προς την κατεύθυνση του. Ο άνθρωπος μάζεψε όλο το θάρρος που είχε μέσα του, ύψωσε το χέρι του κρατώντας το τούβλο, και μόλις ο σκύλος πλησίασε σε ακτίνα βολής, ο άνθρωπος σάστισε και έμεινε παγωμένος να κοιτάει το σκύλο με ένα βλέμμα… ανακούφισης. Γιατί; Γιατί είχε παρατηρήσει ότι ο σκύλος δεν είχε δόντια! Κι έτσι γέλασε, έριξε κάτω το τούβλο κι αναφώνησε «φύγε από μπροστά μου παλιόσκυλο!»
Τόσους μήνες φοβόταν ένα σκύλο χωρίς δόντια. Η απειλή, ο κίνδυνος που ένιωθε, ήταν ένα δημιούργημα του μυαλού του που παρουσιαζόταν ως πραγματικότητα. Έτρεχε να σωθεί από κάτι που δεν μπορούσε να του κάνει κακό.
Ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του ανθρώπου αυτού κι ας σκεφτούμε πόσοι ανύπαρκτοι κίνδυνοι παρουσιάζονται στο μυαλό μας ως αληθινοί. Κι αυτό μέχρι να βρούμε επιτέλους το θάρρος να κάνουμε κάτι, μόνο για να καταλάβουμε ότι ξοδέψαμε τόσο καιρό φοβούμενοι, άδικα.
Έρευνες έδειξαν ότι ο μέσος άνθρωπος έχει τρεις με τέσσερις σπουδαίες ιδέες το χρόνο, που αν αποφάσιζε να ενεργήσει, να κάνει κάτι με αυτές, η ζωή του θα γινόταν όπως αυτός την ήθελε. Γιατί όμως δεν το κάνει; Η απάντηση είναι ο φόβος. Ο φόβος της αποτυχίας, ο φόβος του να βγει έξω από τη ζώνη ασφαλείας του, ο φόβος του ότι δεν είναι αρκετά έξυπνος, αρκετά ικανός, αρκετά δυνατός για να πετύχει. Ή ακόμα χειρότερα, ότι δεν πιστεύει πως το αξίζει. Μα οι περισσότεροι φόβοι, σαν το σκύλο της ιστορίας αγαπητέ αναγνώστη, δεν έχουν καν δόντια.
Θέλω να κάνεις κάτι. Θέλω να υποσχεθείς στον εαυτό σου ότι με το ξεκίνημα του 2019, θα ξεκινήσεις σιγά σιγά να ενεργείς στις ιδέες σου, θα ξεκινήσεις να θέτεις στόχους που θα σε παίρνουν ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά σου, θα σταματήσεις να φοβάσαι ένα σκύλο χωρίς δόντια.
Γιατί ο φόβος σκοτώνει τα όνειρα. Ο φόβος σκοτώνει την ελπίδα. Ο φόβος μπορεί να σε στείλει στο νοσοκομείο. Ο φόβος, αγαπητέ αναγνώστη, μπορεί να σε κρατήσει πίσω από το να κάνεις κάτι που ξέρεις πολύ καλά ότι είσαι απολύτως ικανός για να το κάνεις, όμως σε παραλύει, σε υπνωτίζει. Και σε ρωτώ: Τι αποκομίζεις από το να φοβάσαι;
Άκου. Εδώ που έχεις φτάσει σήμερα, έχεις φτάσει λόγω των επιλογών σου, του σκεπτικού σου, του τρόπου αντιμετώπισης της ζωής. Θέλω να αναρωτηθείς. Είσαι ευχαριστημένος; Ή πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιο μεγάλο έργο που μπορείς να επιτελέσεις; Ότι η ζωή σου επιφυλάσσει κάτι μεγάλο; Αν ναι, τότε ξεκίνα να μιλάς του εαυτού σου. Γιατί μερικές φορές, τα μόνα καλά λόγια που θα ακούσεις, είναι αυτά που θα του πεις εσύ. Ξεκίνα να τον αναπρογραμματίζεις. Γίνε ο καλύτερος σου φίλος και ο μεγαλύτερος σου υποστηρικτής και ξεκίνα να παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου. Επανέλαβε μετά από μένα: «Μπορώ να ζήσω το όνειρο μου. Μπορώ να πετύχω τους στόχους μου. Αξίζω περισσότερα από τη ζωή.»
Τελειώνω το κείμενο αυτό με κάτι που κάποτε είπε ο Zig Ziglar:
«Ο φόβος δεν είναι τίποτε άλλο, από ψευδείς αποδείξεις που παρουσιάζονται ως αληθείς.»
Χαρούμενο και επιτυχημένο 2019 σου εύχομαι. Το αξίζεις.
